Dat je met een familienaam als Cissoko uit Senegal komt, van een griot-familie afstamt en de kora bespeelt, mag voor de meeste lezers intussen geen geheim meer zijn:onze man trekt al twee decennia lang de wereld rond met zijn muziek en hij doet daarbij geregeld onze contreien aan. Als je Cyrille Brotto bent en de diatonische accordeon bespeelt, dan ben je, al dan niet in het gezelschap van Abaye Cissoko, maar net zo goed met je duo met Guillaume Lopez, wellicht ook al in dit landje actief geweest en heb je, van Brussel tot Brugge, het publiek aan het dansen gekregen.

Na hun bijzonder succesvolle “Instant”-CD van drie jaar geleden, zijn de twee muzikanten nu terug met een plaat waarvan ik nu al met rustige zekerheid kan voorspellen dat ze over negen maanden menige eindejaarslijst zal sieren. Dat ik zoiets durf zeggen, heeft alles te maken met de klasse die uit elk van de tien tracks spreekt. Eén bewerking van een Bretonse classic (“Si je savais voler”) en negen nummers van de hand van één van beiden of van de twee samen., leveren dikke veertig minuten heel fraaie muziek op. De accordeon van Brotto en de snaren van Cissoko gaan bijzonder goed samen met de veelal fluwelen stem van die laatste.

Je kunt aan elke noot van deze CD horen dat de twee elkaar bijzonder graag zien, als muzikant zowel als omwille van de puur menselijke kant: dit is een muzikaal huwelijk, waar de harmonie van af spat: de instrumenten krinkelen en kronkelen om elkaar heen en de twee zijn vooral bezig met het zo goed mogelijk laten klinken van de ander. Nu eens componeert Brotto en komt de accordeon als vanzelf meer op het voorplan, maar nooit ten kosten van de ruimte voor de zang. Op andere momenten, zoals bij “”Nina” , is er geen zang, maar zijn het de instrumenten die een duet aangaan. Het si vooral de evenwichtige omgang tussen beiden, die treffend is; dit is een plaat waarop alles door de twee samen gemaakt wordt en waarbij het wederzijds respect onmiskenbaar voorop staat.

De titeltrack en afsluiter “Ni Fountita” zijn daar sprekende voorbeelden van, maar eigenlijk moet je deze immens mooie plaat het liefst in één lange ruk beluisteren: zo kom je flink in de sfeer die de twee weten te creëren bij hun live concerten en, daarvan mag ik zelf getuigen, die zijn steevast ingrijpende gebeurtenissen, waarvan je als toeschouwer weggaat met een bijzonder mooi gevoel: het leven kàn echt mooi zijn en Cissoko/Brotto weten verdomd goed hoe ze de soundtrack daarvoor moeten aanpakken. Alweer een geweldige plaat, die ik enkel van harte kan aanbevelen

(Dani Heyvaert)